W drugim okresie forma architektoniczna odznaczała się rzeźbiarskim traktowaniem budynku o niezmiernie fantazyjnej, miękkiej i bogato profilowanej linii konturowej. Przejawia się ona w stosowaniu kompozycji z elementów łukowych, koszowych, eliptycznych, w konkurujących ze sobą geometrycznych układach. Fasady i wnętrza cechuje bogactwo elementów dekoracyjnych. Oprócz omówionych cech charakterystycznych baroku należy wymienić osiągnięcie dużej miary tego stylu, jakim się staje powiązanie rozplanowania budynku z jego otoczeniem. Ważnymi elementami stają się schody zewnętrzne i tarasy. Włączenie samego obiektu do kompozycji przestrzennej otoczenia podkreśla jego architekturę i ułatwia wydobycie czynnika reprezentacyjnego. W celu uzyskania, najkorzystniejszych punktów widokowych ulega wydłużeniu główny korpus całego budynku. Fronty mają wyraźnie zaakcentowane osie główne, a bryłę z zasady kończą ryzality lub rozwinięte skrzydła boczne. Symetria staje się podstawowym i istotnym elementem kompozycyjnym.
