Doktryna teoretyczna, stworzona w latach 30tych XX w. przez burżuazyjną myśl ekonomiczną, głosząca tezę o możliwości likwidacji bezrobocia w gospodarce kapitalistycznej i podejmująca próbę wskazania środków realizacji tego celu; narodziny tej teorii wiążą się z wielkim kryzysem lat 1929?33 i późniejszą depresją. Masowe bezrobocie w krajach rozwiniętego kapitalizmu osiągnęło w tym czasie rozmiary bezpośrednio grożące kryzysem społecznym, uniemożliwiając również w zakresie teorii ekonomicznej trzymanie się tradycyjnych ujęć opartych na prawie rynku Saya. Dążenie do znalezienia środków zaradczych przy zachowaniu podstaw ustroju kapitalistycznego doprowadziło do narodzin keynesowskiej koncepcji kierowanego kapitalizmu (keynesizm); integralną i podstawową część tej koncepcji stanowi teoria. Główny sens teorii polega na odrzuceniu teorii o automatycznym osiąganiu równowagi przy pełnym zatrudnieniu przez ustrój kapitalistyczny i przyjęciu konieczności polityki interwencyjnej państwa; polityka ta realizowana jest przede wszystkim przez politykę budżetową państwa, która umożliwia tworzenie dodatkowego popytu, a więc i zatrudnienia; ta wskazówka teoretyczna jest w praktyce realizowana w znacznej mierze przez użycie szczególnej kategorii wydatków budżetowych państwa, mianowicie wydatków na zbrojenia. Pełne zatrudnienie w ścisłym sensie nie jest jednak osiągalne dla ustroju kapitalistycznego.
