Olbrzymie bogactwa skupione w rękach magnatów skłaniają ich do wznoszenia szeregu wspaniałych obiektów. Pałace barokowe różnią się od renesansowych przede wszystkim ukształtowaniem rzutu poziomego. Charakterystyczne są wielkie westi-bule, reprezentacyjne schody, powiązanie widokowe wnętrz z ogrodem. Warunki klimatyczne Italii umożliwiają połączenie charakteru reprezentacyjnego z użytkowym w ogrodach i loggiach. Powstaje w baroku typ budownictwa willowego, budowanego dla włoskiej arystokracji w sąsiedztwie ośrodków miejskich. Przykładem dla nich są renesansowe Villa Rotonda w Vicenzy — Palladia oraz Villa Papa Guilio — Vignoli. Architektura francuska kształtuje się odmiennie od włoskiej ze względu na klimat. Reprezentacyjność wnętrz jest coraz ważniejszym czynnikiem kompozycji. Wysokie dachy nadają swoistą cechę budowli. Siedziba miejska szlachty i bogatych mieszczan, zwana „hotel”, uformowana w renesansie, ma charakterystyczne usytuowanie z cofnięciem od ulicy.
